Κοινωνιολογία Η θεραπευτική διαδραστική διεπιστημονική ανασύνθεση μεταξύ γονιδίων και μιμιδίων.

Visualizzazioni dell'articolo: 13

Κοινωνιολογία

Η θεραπευτική διαδραστική διεπιστημονική ανασύνθεση μεταξύ γονιδίων και μιμιδίων.

Η Κοινωνιοθεραπεία προσφέρει επιστημονική μέθοδο αρχικής διερεύνησης των αιτιών που προκαλούν ανισορροπίες και εντάσεις ανθρώπινων σχέσεων σε μικρές και μεγάλες ομάδες, από οικογένεια έως σχολική τάξη, εργασιακό περιβάλλον, τοπική κοινότητα, δημοτικό πληθυσμό… Στη συνέχεια επεμβαίνει με ευρηματικές λύσεις της ίδιας της ομάδας αυτοθεραπείας, ως συγκοινωνούντα δοχεία ισότιμων εμπειριών ζωής και αυθόρμητων απόψεων, χωρίς εισαγωγή δογματικών συνταγών, στην επίλυση των εντοπισμένων προβλημάτων, αλλάζοντας τους εσωτερικούς επικοινωνιακούς όρους και τη δυναμική των σχέσεων της ομάδας, ώστε να απαλυνθούν οι δυσκολίες κατανόησης και οι τριβές μεταξύ των μελών και να επαναπροδιορίζονται συνεχώς, με γνώμονα την εμπιστοσύνη, μέσω της αλληλέγγυας ανάδρασης – αλληλεπίδρασης.

Οι συνθήκες εναλλαγής ρόλων και τόνωσης των σχέσεων με ενδυνάμωση ευεργετικών ατομικών δραστηριοτήτων υπό την παρακίνηση και ηθική βράβευση όλης της ομάδας παράγει κοινές αξίες που βασίζονται στην αμοιβαία εμπιστοσύνη και τρέφονται με τη συνεργασία.

Tη διάγνωση κάποιας ανισορροπίας, κάποιου προβλήματος, μπορεί να την κάνει ένας ειδικός, επιστημονικά καταρτισμένος μέντορας , σε θέση να συγκρίνει την υποκειμενικότητα του ατόμου με την αντικειμενικότητα του κοινωνικού του περίγυρου. Ως επίσης και μεταξύ μικρών και μεγάλων συγκρίσιμων ομάδων με διαφορετικά χαρακτηριστικά, συμπεριφορές, βαθμό αλληλεγγύης και ικανοποίησης των μελών τους.

Κατεξοχήν αντικείμενο έρευνας της κοινωνιολογίας, με τη συνδρομή των διεπιστημονικών ανθρωπιστικών προσεγγίσεων είναι η Νευροβιολογία, η Γλωσσολογία, η Aνθρωπολογία, η Εθνολογία… (η ψυχολογία παρεμβαίνει μόνο και αποκλειστικά ως ευρηματική κατηγοριοποίηση των ατομικών συμπεριφορών).

Η μέτρηση της αποδοχής του ατόμου από τον κοινωνικό του περίγυρο, είναι ένας αναγκαίος αλλά όχι ικανός δείκτης ισορροπίας μεταξύ του Εγώ και του Εμείς. Πέραν της αποδοχής του ατόμου από το κοινωνικό του πλαισίου αναφοράς, χρειάζεται και περιγραφή του πλαισίου αναφοράς, που πιθανώς να ανααράγει παθογένειες, ώστε το άτομο να μην συγκλίνει σε κοινωνικά πλαίσια εγκληματικού χαρακτήρα όπως ο κανιβαλισμός, η παιδεραστία, ο ναζιφασισμός… και άλλες παρόμοιες μικρές ή μεγάλες κοινωνικές ομάδες – αγέλες – κοπάδια, που ωθούν επιτακτικά το άτομο στη διαφθορά, στην ανομία, στην αυτοκαταστροφή.

Στην περίπτωση προβληματικής συμπεριφοράς, δηλαδή ανισορροπίας ανάμεσα στο Εγώ και στο Εμείς, όταν λείπει η αρμονία και εμφανίζεται πίεση, τριβή, σύγκρουση, απόκλιση (στρές), επεμβαίνει η κοινωνιοθεραπεία. Είτε για να εμπνεύσει περισσότερη και καλύτερη κοινωνικότητα στο εσωστρεφές άτομο που υποτιμά τον εαυτό του περιορίζοντας την ικανοποίησή του, την ευδαιμονία του, είτε για να περιορίσει τον εγωισμό του, για παράδειγμα με ναρκισσιστικές συμπεριφορές επιβλαβείς για τον περίγυρό του και κατά συνέπεια τον ίδιο τον εαυτό του.

Δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που συστήνεται στο άτομο να μην αλλάξει τη συμπεριφορά του, που είναι προβληματική και μη αποδεκτή μεν, αλλά τον περίγυρό του που του δημιουργεί το πρόβλημα! Κάποια συμπεριφορά που θεωρείται αυτοκαταστροφική για το άτομο σε κάποια μικρή κοινότητα, ας υποθέσουμε την ελληνική επαρχία ή τις φυλακές ανηλίκων, μπορεί να θεωρείται πλεονέκτημα και χαρισματικό προσόν σε κάποιο άλλο κοινωνικό περιβάλλον. Στην επαγγελματική μου εμπειρία διαθέτω πολλά τέτοια παραδείγματα που με πείθουν πως η ένταξη κάποιου “προβληματικού” ατόμου σε μια νέα, εμπλουτισμένη σύνθεση ανθρώπων διαφορετικής νοοτροπίας, επιτυγχάνει όχι μόνο την ένταξη του προβληματικού, αλλά και τον ηγετικό του ρόλο, την έκφραση μιας δυναμικής αναγεννησιακής ορμής!