Ο μουσικός μας κόσμος παρακμάζει;
Νομίζω ότι σε ένα πράγμα μπορούμε να συμφωνήσουμε. Ότι σε αντίθεση με την ιστορία της τεχνολογίας και της επιστήμης, όπου εκεί η θετική πρόοδος είναι εμφανής, η ιστορία της μουσικής, από ένα σημείο και μετά, όσο περισσότερο προχωράει τόσο χειρότερη φαίνεται πως γίνεται.
Ακόμη και να ισχυριστεί κάποιο πνεύμα αντιλογίας ότι υπάρχουν αξιόλογα τραγούδια στο σήμερα, δεν νομίζω να μπορεί κανείς να υποστηρίξει με αξιώσεις σοβαρότητας, ότι αυτά τα ''αξιόλογα'' τραγούδια, είναι τόσο αξιόλογα και σε τέτοιο βαθμό όσο η μουσική του 18ου, 19ου και 20ου αιώνα. Και αναφέρομαι στη μουσική ανεξαρτήτως είδους. Απ' τα αριστουργήματα της κλασικής μουσικής που παίζονται ξανά και ξανά εδώ και αιώνες (και που θα συνεχίσουν για πολλούς αιώνες ακόμη να παίζονται), μέχρι τη ροκ, τη μέταλ και την τζαζ μουσική του 20ου αιώνα με τα αθάνατα συγκροτήματά της. Από την εξαιρετική ελληνική μουσική του '30-'50, με την Μάνδρα του Αττίκ, τη Βέμπω, τη Δανάη, τον Πάνο Βισβάρδη, τον Φώτη Πολυμέρη, τη Χρυσούλα Στίνη και τον Γούναρη μέχρι τον Σαββόπουλο, τον Νταλάρα, τον Καζαντζίδη και τον Μητροπάνο των τελευταίων δεκαετιών του 20ου αιώνα. Και βέβαια τα 60s-70s, τα οποία σαν κύμα άπλωσαν τη μαγεία σε ένα σωρό διαφορετικές χώρες, από την Αμερική και τη Βρετανία (The Ronettes, The Archies, The Turtles, Chordettes, Lesley Gore, Bobby Vinton, Roy Orbison, Dean Martin, Frank Sinatra, Roy Orbison, Paul Anka, Doris Day, Neil Sedaka, Bobby Darin, Bobby Vinton, Elvis Presley) μέχρι την Ελλάδα και παραπέρα (Idols, Olympians, Charms, Τέρης Χρυσός, Μαίρη Αλεξοπούλου, Ντέμης Ρούσσος).
Αρκεί να αναρωτηθεί κανείς πόσοι από τους παραπάνω τραγουδιούνται ακόμη και να τους συγκρίνει με τη γρήγορη λήθη στην οποία περνούν ένα σωρό τραγουδιστές του σήμερα. Πού είναι όλα αυτά τα δήθεν σουξέ της περασμένης δεκαετίας ή και των τελευταίων λίγων χρόνων; Ένα σωρό καινούργια τραγούδια αναδύονται και τον αμέσως επόμενο χρόνο έχουν χαθεί ή θεωρούνται ξεπερασμένα. Όχι επειδή δεν υπάρχουν καλές φωνές (έχουμε αρκετά καλούς τραγουδιστές), αλλά επειδή δεν υπάρχει το πνεύμα που απαιτείται για να διατηρηθεί κάτι ζωντανό για πολύ καιρό μετά τη δημιουργία του. Δείτε λίγο πόσα θαυμαστά είδη μουσικής δημιουργήθηκαν τον 20ο αιώνα: rock, metal, country, reggae (και λίγο νωρίτερα η jazz και η blues). Τον 21ο αιώνα τι καινούργιο έχουμε; Την τραπ.
Τη Eurovision δεν την έχω καθόλου σε εκτίμηση γιατί είναι η πεμπτουσία της έλλειψης πνεύματος. Όλα τα τραγούδια της είναι σαν να βγήκαν απ’ το ίδιο εργοστάσιο ενώ η δε βαθμολόγηση δεν έχει να κάνει με ζητήματα ποιότητας αλλά με πολιτική, όπου η κάθε χώρα ψηφίζει τους φίλους της (σταθερό 12άρι πάντα η Κύπρος στην Ελλάδα και το αντίστροφο). Συνεπώς, δεν παρακολουθώ τον διαγωνισμό. Το ότι έχει επιλεγεί όμως ένα τραγούδι τύπου τραπ για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα λέει από μόνο του πολλά. Και για το πνεύμα της χώρας (η κουλτούρα της βίας και του ψευδοεπαναστάτη χυδαίου τραμπούκου τα οποία εκπροσωπούνται από το συγκεκριμένο είδος ”μουσικής”) αλλά και για την εξέλιξη της μουσικής τέχνης καθ’ αυτής. Το περιεχόμενο του συγκεκριμένου τραγουδιού είναι μια συνηθισμένη καψούρα που τη συναντάει κανείς σε εκατοντάδες τραγούδια εκτός Eurovision. Δεν έχει κάτι να αιτιολογεί τη συμμετοχή του σε έναν διεθνή διαγωνισμό, πέρα από δύο σκόρπιες και άκυρες αγγλικές φράσεις που δεν βγάζουν καν νόημα σε σχέση με τους υπόλοιπους στίχους. Συν τις ασυνταξίες ή τη slang των στίχων, τα οποία δείχνουν ότι το τραγούδι αυτό δεν εκπροσωπεί την Ελλάδα ούτε καν ως προς τη γλώσσα της: ”Πόνος μη μας έρθει μακάρι”, ”τ’ αφήνω όλα να βγούνε”, ”ο άνεμος για που θα μας πάρει”, ”Κι ας είναι να μας φέρει ό,τι θέλει μετά”.
Δεν εστιάζω στην τραγουδίστρια γιατί δεν την ξέρω την κοπέλα και δεν αποκλείεται να έχει βγάλει κάποια καλά κομμάτια. Τη στιγμή που άλλοι κοπροσκυλιάζουν, αυτή τουλάχιστον εργάζεται και ασχολείται με την τέχνη. Εστιάζω στο συγκεκριμένο κομμάτι. Δυσκολεύομαι πολύ να πιστέψω ότι όσοι είπαν πως τους άρεσε αυτό το τραγούδι, όντως το εννοούσαν. Πιο πολύ σαν αντίδραση το ερμηνεύω, σαν μια προσπάθεια να φανούν ''προοδευτικοί''. Αυτή η προσπάθεια να φανεί κανείς προοδευτικός, αγκαλιάζοντας την κάθε σαχλαμάρα που εμφανίζεται κατά καιρούς, είναι αρκετά συχνή περίπτωση. Είναι μια διευρυμένη μορφή του θείου που θέλει να κάνει παρέα με τη νεολαία. Για να μην σε πουν ''οπισθοδρομικό'', υποστηρίζεις κάθε νεοεμφανιζόμενη μόδα όσο παράλογη ή επιβλαβής κι αν είναι. Από κει και πέρα, αντιλαμβάνομαι ότι είναι και θέμα γούστου και άρα δεν μπορώ να αποκλείσω ότι μπορεί όντως να άρεσε πολύ σε κάποιους. Άλλωστε η μουσική πάντα δημιουργεί μια δική της ατμόσφαιρα και είναι λογικό αυτή η ατμόσφαιρα να επηρεάζει ανθρώπους της εποχής της, οι οποίοι συναντούν σε αυτήν κάτι απ' τον εαυτό τους. Ακόμη και η κακής ποιότητας μουσική έχει τη δική της ατμόσφαιρα και άρα τους οπαδούς της. Ας αποδεχτούμε ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να έχει το γούστο του και να απολαμβάνει τη μουσική που του αρέσει. Οι υπόλοιποι ας βάλουμε στην playlist να παίζει κάνα καλό κομμάτι του 20ου αιώνα για να ξεκουραστούν τα αυτιά μας.
Visualizzazioni: 3