«…ο αριθμός σφουγγαριών που μπορούσαν να μαζευτούν με καμάκι ήταν περιορισμένος, αλλά η μέθοδος αυτή δεν απαιτούσε ιδιαίτερο εξοπλισμό ή μεγάλο σκάφος κι έτσι μπορούσαν να την εξασκήσουν φτωχοί ψαράδες σαν δική τους ανεξάρτητη δουλειά. Τα εργαλεία αυτά ήταν ένα καμάκι με προεκτάσεις και το γυαλί ή γυάλα, δηλαδή ένας μεταλλικός κύλινδρος με γυαλί στον πυθμένα του. Βυθίζοντας το γυαλί ελαφριά στη θάλασσα, ο ψαράς μπορούσε να παρακολουθεί μέσα από τον κύλινδρο και το γυαλί τον πυθμένα της θάλασσας και με την εμπειρία του ξεχώριζε τα σφουγγάρια. Με το καμάκι κάρφωνε το σφουγγάρι, το ξερίζωνε και το ανέβαζε επάνω στη βάρκα. Όταν ο πυθμένας ήταν σε βάθος μεγαλύτερο από το μήκος του καμακιού συνέδεε προεκτάσεις στο στειλιάρι του καμακιού του οποίου το μήκος μπορούσε να φθάσει τα 30 μέτρα. Με καμάκι και γυαλί δούλευαν αρκετοί σπογγαλιείς από διάφορα μέρη. Την περίοδο της άνθησης της σπογγαλιείας (μέσα 19ου με μέσα 20ου αιώνα), οι περισσότεροι προέρχονταν από την Ύδρα, τις Σπέτσες και την Ερμιόνη.