Η Ελλάδα: Φτωχότερη χώρα στην Ευρωζώνη
Η ελληνική οικονομία, παρά την εντυπωσιακή ανάπτυξη μετά την πανδημία, φέρει τα σημάδια της βαθιάς κρίσης που προηγήθηκε. Αν και η χώρα έχει σημειώσει ρυθμούς ανάπτυξης διπλάσιους από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης, το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων παραμένει το χαμηλότερο στην Ευρωζώνη.
Σύμφωνα με δημοσίευμα των Financial Times, η Ελλάδα χρειάζεται μια ολόκληρη γενιά για να ανακάμψει πλήρως από την κρίση. Η ραγδαία συρρίκνωση της οικονομίας κατά 30% από το 2009 άφησε βαθιά σημάδια, με τους μισθούς να μειώνονται κατά 30% και τον κατασκευαστικό τομέα, κάποτε κινητήρια δύναμη, να συρρικνώνεται δραματικά.
Παρά την πρόοδο που έχει σημειωθεί, η Ελλάδα εξακολουθεί να υστερεί σε σχέση με τους εταίρους της στην Ευρωζώνη. Το ΑΕΠ της παραμένει 19% χαμηλότερο από το 2007, ενώ η οικονομία της ΕΕ στο σύνολό της έχει αυξηθεί κατά 17%. Η μείωση των επενδύσεων σε κατοικίες, που κάποτε αποτελούσαν πάνω από το 10% του ΑΕΠ, στο 2%, το χαμηλότερο ποσοστό στην Ευρωζώνη, αποτελεί ένα ακόμη ανησυχητικό σημάδι.
Ενώ η Ελλάδα έχει λάβει εύσημα για την οικονομική της ανάκαμψη, οι μακροπρόθεσμες προοπτικές παραμένουν αβέβαιες. Ο επικεφαλής οικονομολόγος της Mazars Wealth Management, προβλέπει ότι η ανάπτυξη θα παραμείνει υποτονική και “επίμονες μεταρρυθμίσεις” θα χρειαστούν για να ανακτηθεί το χαμένο έδαφος.
Επιπλέον, η κλιματική αλλαγή και η αρνητική δημογραφική εξέλιξη θέτουν νέες προκλήσεις. Το 90% των τουριστικών υποδομών και το 80% των βιομηχανικών δραστηριοτήτων στην Ελλάδα βρίσκονται σε περιοχές με υψηλό κλιματικό κίνδυνο, ενώ παράλληλα ο πληθυσμός γηράσκει.
Η Ελλάδα καλείται να αντιμετωπίσει πολλαπλές προκλήσεις για να διασφαλίσει τη βιώσιμη ανάπτυξη και την ευημερία των πολιτών της. Η αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης, η υλοποίηση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και η προσαρμογή στις νέες συνθήκες αποτελούν κρίσιμες προτεραιότητες για το μέλλον. Δυστυχώς όμως η πολιτειακή οργάνωση της χώρας δεν ανταποκρίνεται στα κρίσιμα αυτά ζητήματα που αφορούν τη δημοκρατία. Η πολιτική ηγεσία συγκεντρωτικού τύπου αναλώνεται με πολιτικάντικες, πρόσκαιρες, προεκλογικές, πελατειακές σχέσεις, αφήνοντας τους πολίτες έρμαιους στην παραπληροφόρηση, στην αγανάκτηση, στη δημαγωγία, στον λαϊκισμό που απειλεί τη χώρα, όπως άλλωστε συμβαίνει και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και όχι μόνο…
Ένα τσουνάμι λαϊκής διαμαρτυρίας αναμένεται να χτυπήσει και την Ελλάδα ως επίπτωση των κλυδωνισμών της οικονομικής κρίσης της περασμένης δεκαετίας, αλλά δεν βλέπουμε πουθενά πρόληψη της κοινωνίας πολιτών να αμυνθεί κατά αυτού του κινδύνου.
